Dzieje grzechu

“Dzieje grzechu” to tytuł powieści Stefana Żeromskiego, która doczekała się aż trzech filmowych adaptacji. Pierwsza powstała w 1911 r., reżyserem był Antoni Bednarczyk i była to pierwsza w historii kinematografii polskiej filmowa adaptacja utworu literackiego. Kolejna wersja powstała w 1933 r., w reżyserii Henryka Szaro. Ostatnia, jak do tej pory, pochodzi z 1975 r. Ekranizacja dokonana przez Waleriana Borowczyka w dużym stopniu powstała w Łodzi i jej okolicach. W filmie wykorzystano wnętrza pałacu w Nieborowie - tu mieszka Łukasz Niepołomski (Olgierd Łukaszewicz), tu czyta list od Ewy Pobratyńskiej (Grażyna Długołęcka). Z zewnątrz wykorzystany został także pałac oraz otaczające go szklarnie w Skierniewicach - to z kolei mieszkanie hrabiego Bodzanty (Mieczysław Voit) oraz prowadzony przez niego “Majdan” - miejsce schronienia dla upadłych kobiet. W filmie wykorzystano również szereg plenerów łódzkich. Wnętrza pałacu Gustawa Kindermanna przy ul. Piotrkowskiej 151 przeobraziły się w kantor kolejowy, gdzie pracuje Pobratyńska. Altana w parku im. Poniatowskiego to ogród w majątku hrabiego Bodzanty. Wnętrza i ogród przy pałacu Wilhelma Schweikerta przy ul. Piotrkowskiej 262 to z kolei miejsce gdzie Pobratyńska umawia się z Niepołomskim na wspólny wyjazd.